بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به سپيده‌دم،

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

و به شبهاى دهگانه،

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

و به جُفت و تاق،

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

و به شب، وقتى سپرى شود.

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا در اين، براى خردمند [نياز به‌] سوگندى [ديگر] است؟

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

مگر ندانسته‌اى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

صاحب [بناهايى چون‌] تيرك‌هاى بلند،

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و با ثمود، همانان كه در درّه، تخته‌سنگها را مى‌بريدند؟

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و با فرعون، صاحب خرگاه‌ها [و بناهاى بلند]؟

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند،

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

و در آنها بسيار تبهكارى كردند.

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

[تا آنكه‌] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت،

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

زيرا پروردگار تو سخت در كمين است.

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

امّا انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مى‌آزمايد، و عزيزش مى‌دارد و نعمت فراوان به او مى‌دهد، مى‌گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.»

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و امّا چون وى را مى‌آزمايد و روزى‌اش را بر او تنگ مى‌گرداند، مى‌گويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است.»

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

ولى نه، بلكه يتيم را نمى‌نوازيد

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

و بر خوراك [دادن‌] بينوا همديگر را بر نمى‌انگيزيد

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

و ميراث [ضعيفان‌] را چپاولگرانه مى‌خوريد

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار.

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

نه چنان است، آن گاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود،

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

و [فرمان‌] پروردگارت و فرشته [ها] صف در صف آيند،

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

و جهنّم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد و [لى‌] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

گويد: «كاش براى زندگانى خود [چيزى‌] پيش فرستاده بودم.»

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

پس در آن روز هيچ كس چون عذاب‌كردن او، عذاب نكند.

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و هيچ كس چون دربندكشيدن او، دربند نكشد.

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى نفس مطمئنّه،

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد،

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

و در ميان بندگان من درآى،

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و در بهشت من داخل شو.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الضُّحيٰ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به روشنايى روز،

وَ اللَّيْلِ إِذا سَجيٰ

سوگند به شب چون آرام گيرد،

ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَليٰ

[كه‌] پروردگارت تو را وانگذاشته، و دشمن نداشته است.

وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُوليٰ

و قطعاً آخرت براى تو از دنيا نيكوتر خواهد بود.

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضيٰ

و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد، تا خرسند گردى.

أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآويٰ

مگر نه تو را يتيم يافت، پس پناه داد؟

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَديٰ

و تو را سرگشته يافت، پس هدايت كرد؟

وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنيٰ

و تو را تنگدست يافت و بى‌نياز گردانيد؟

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ

و امّا [تو نيز به پاس نعمت ما] يتيم را ميازار،

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

و گدا را مَران،

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

و از نعمت پروردگار خويش [با مردم‌] سخن گوى.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آيا براى تو سينه‌ات را نگشاده‌ايم؟

وَ وَضَعْنا عَنْكَ وِزْرَكَ

و بار گرانت را از [دوش‌] تو برنداشتيم؟

الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ

[بارى‌] كه [گويى‌] پشت تو را شكست.

وَ رَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ

و نامت را براى تو بُلند گردانيديم.

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

پس [بدان كه‌] با دشوارى، آسانى است.

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

آرى، با دشوارى، آسانى است.

فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ

پس چون فراغت يافتى، به طاعت دركوش

وَ إِليٰ رَبِّكَ فَارْغَبْ

و با اشتياق، به سوى پروردگارت روى آور.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به [كوه‌] تين و زيتون،

وَ طُورِ سِينِينَ

و طور سينا،

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

و اين شهر امن [و امان‌]،

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

[كه‌] براستى انسان را در نيكوترين اعتدال آفريديم.

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

سپس او را به پست‌ترين [مراتب‌] پستى بازگردانيديم

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر كسانى را كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‌اند، كه پاداشى بى‌منّت خواهند داشت.

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

پس چه چيز، تو را بعد [از اين‌] به تكذيب جزا وامى‌دارد؟

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

آيا خدا نيكوترين داوران نيست؟

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ بخوان به نام پروردگارت كه آفريد.

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ

انسان را از عَلَق آفريد.

اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَمُ

بخوان، و پروردگار تو كريمترين [كريمان‌] است.

الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ

همان كس كه به وسيله قلم آموخت.

عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ

آنچه را كه انسان نمى‌دانست [بتدريج به او] آموخت.

كَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغيٰ

حقّاً كه انسان سركشى مى‌كند،

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنيٰ

همين كه خود را بى‌نياز پندارد.

إِنَّ إِليٰ رَبِّكَ الرُّجْعيٰ

در حقيقت، بازگشت به سوى پروردگار توست.

أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهيٰ

آيا ديدى آن كس را كه باز مى‌داشت،

عَبْداً إِذا صَلَّيٰ

بنده‌اى را آن گاه كه نماز مى‌گزارد؟

أَ رَأَيْتَ إِنْ كانَ عَلَي الْهُديٰ

چه پندارى اگر او بر هدايت باشد،

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْويٰ

يا به پرهيزگارى وادارد [براى او بهتر نيست‌]؟

أَ رَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

[و باز] آيا چه پندارى [كه‌] اگر او به تكذيب پردازد و روى برگردانَد [چه كيفرى در پيش دارد]؟

أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَريٰ

مگر ندانسته كه خدا مى‌بيند؟

كَلاَّ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ

زنهار، اگر باز نايستد، موى پيشانى [او] را سخت بگيريم

ناصِيَةٍ كاذِبَةٍ خاطِئَةٍ

[همان‌] موىِ پيشانى دروغزن گناه‌پيشه را.

فَلْيَدْعُ نادِيَهُ

[بگو] تا گروه خود را بخواند.

سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ

بزودى آتشبانان را فرا خوانيم.

كَلاَّ لا تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ

زنهار! فرمانش مَبَر، و سجده كن، و خود را [به خدا] نزديك گردان.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ چون يارىِ خدا و پيروزى فرا رَسَد،

وَ رَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْواجاً

و ببينى كه مردم دسته‌دسته در دين خدا درآيند،

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كانَ تَوَّاباً

پس به ستايش پروردگارت نيايشگر باش و از او آمرزش خواه، كه وى همواره توبه‌پذير است.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ بگو: «او خدايى است يكتا،

اللَّهُ الصَّمَدُ

خداى صمد.

لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ

نه كس را زاده، نه زاييده از كَس،

وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ

و او را هيچ همتايى نباشد.»

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ بگو: «پناه مى‌برم به پروردگار سپيده دم،

مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ

از شرّ آنچه آفريده،

وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ

و از شرّ تاريكى چون فراگيرد،

وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثاتِ فِي الْعُقَدِ

و از شرّ دمندگان افسون در گره‌ها،

وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ

و از شرّ [هر] حسود، آن گاه كه حَسَد ورزد.»

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ بگو: «پناه مى‌برم به پروردگار مردم،

مَلِكِ النَّاسِ

پادشاه مردم،

إِلهِ النَّاسِ

معبودِ مردم،

مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ

از شرّ وسوسه‌گر نهانى

الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ

آن كس كه در سينه‌هاى مردم وسوسه مى‌كند،

مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ

چه از جنّ و [چه از] انس.»